Rozdział 1. Krzyczeć

Cześć! Zgodnie z obietnicą, pierwszy rozdział (chociaż trochę wcześniej, niż zapowiadałam. Specjalnie dla Was).  Przede wszystkim bardzo chciałam podziękować za komentarze do prologu - nie było ich dużo, ale dla mnie były ważniejsze niż wszystkie inne komentarze świata. Nie wiedziałam nawet, że czyjeś słowa mogą dać Ci tak ogromnego kopa motywacyjnego i sprawić, że uwierzysz w siebie. Bardzo Wam dziękuję :) Dlatego ten rozdział dedykuję właśnie Wam - Venetii Noks i Esii Malfoy, za dwa najcudowniejsze komentarze pod słońcem! Tymczasem serdecznie zapraszam do lektury pierwszego rozdziału. Jeżeli chodzi o kolejny - myślę, że również pojawi się w ciągu tygodnia, ew. parę dni wcześniej:) Buziaki. Wasza Natalie

Kochana Ginevro!
Ogromnie się cieszę, że u Ciebie wszystko dobrze. Mam nadzieję, że misja jak zwykle, powiedzie Ci się świetnie, a jeden z tych przygłupich trollożerców dostanie od Ciebie upiorogackiem. Jeżeli chodzi o mnie, miewam się wspaniale. Aktualnie przebywam w Londynie, ale niestety wątpię, czy uda się nam spotkać osobiście. Robert twierdzi, że wiązało by się to ze zbyt dużym ryzykiem, zwłaszcza, że moje ostatnie laboratorium  zostało bezczelnie podpalone (wyobrażasz to sobie?!) i prawdopodobnie zrobił to ten zapyziały dureń Lestrange. Przysięgam na mój diamentowy kociołek, że kiedy ta przeklęta wojna się skończy, żaden Lestrange nie będzie chodził po tej ziemii bez trwałego napisu „kretyn” na tych ich wyniosłych twarzyczkach! Pytałaś mnie o Tę sprawę w swoim ostatnim liście. Niestety te księgi, które znalazłaś, niewiele pomagają. To bardzo stary i rzadki rodzaj magii, jest o nim tylko kilka nieznacznych wzmianek. Musisz dać mi jeszcze trochę czasu, Ginny.
List wysyłam przez nieznośnego Wiktora, którego dziób znów poharatał mi dłonie. Ani mi się waż dawać temu przebrzydłemu puchaczowi jakąkolwiek miseczkę wody!
Całuję i mam nadzieję, że u Ciebie wszystko jak w najlepszym porządku!
Twoja
Jenna

Nigdy nie przepadał za tym pokojem, przez większość nazywanym jego gabinetem. Teoretycznie rzecz biorąc, wiele rzeczy wyglądało w nim tak samo – duży, czerwony fotel, postawne, dębowe biurko, porozwieszane na ścianie portery członków rodziny Syriusza Blacka i specjalna szafka na słodycze posiadająca tajne połączenie z Miodowym Królestwem w Hogsmeade. Ale mimo to, ten pokój wyglądał zupełnie inaczej niż jego gniazdko w Hogwarcie. Może dlatego, że wtedy jego jedynym problemem było przygotowanie Wielkiej Sali na zajęcia z teleportacji dla szóstoklasistów i ochrona tego czarnowłosego chłopca, którego życie na zawsze zostało napiętnowane tragedią? A może po prostu dlatego, że przejęcie jedynej rzeczy, jaka mu się w życiu udała – Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie - przez śmierciożerców wciąż bolała tak samo jak przed dwoma laty? Mimo tych dwudziestu czterech miesięcy wciąż nie mógł przyzwyczaić się do tej przymusowej przeprowadzki do głównej siedziby Zakonu Feniksa przy Grimmalaud Place 12.
„Ta wojna trwa już stanowczo za długo”, pomyślał Albus Dumbledore, wygodnie oparty o oparcie fotela, kiedy do jego gabinetu wszedł Severus Snape, w swojej czarnej jak noc pelerynie. Minęły już cztery lata, odkąd młody Potter na początku swojej siódmej klasy dowiedział się o horkurskach. Ale to nic nie zmieniło. Wojna trwała dalej, a szala zwycięstwa niebezpiecznie przechylała się w jego stronę. Stronę Voldemorta.
– Co cię do mnie sprowadza, Severusie? – zapytał pogodnie Dumbledore, rozpromieniając się na widok najwierniejszego członka Zakonu Feniksa.

– Czarny Pan, a cóżby innego? – prychnął Snape, siadając przed Dumbledore’m. – Śmierciożercy zaatakowali dzisiaj Sohney City – powiedział bez ogródek. – Zginęło sto siedemnaście mugoli. Wedle moich źródeł, Nott i Avery zrobili to dla zabawy. Voldemort srodze ich za to ukarał.
– Zaczęło mu przeszkadzać mordowanie mugoli? – zapytał Dumbledore z ledwo wyczuwalną kpiną.

– Nie. Wydaje mi się, że Czarny Pan nie chce na razie takich… akcji. – ostatnie słowo Snape niemal wypluł.
– Chce zrobić spektakularne przedstawienie. Nie wystarczy mu władza. On chce, żeby na zawsze zapamiętano jego zwycięstwo – stwierdził cicho Dumbledore.
– Dopiero teraz się tego domyśliłeś? – spytał sarkastycznie Snape. – Zresztą nieważne. Voldemorta powoli zaczyna nużyć ta wojna. Będzie chciał już niedługo ją skończyć.
– Potrzebuje chłopaka – zaprzeczył ostro Dumbledore, gwałtownie podnosząc się z fotela.

Snape milczał przez chwilę, z nieodgadnionym wyrazem twarzy przyglądając się jednemu z największych czarodziejów w dziejach.
– Niekoniecznie – odparł i pochylił się w stronę Dumbledore’a. Nawet gdyby tuż obok stał ktoś o niesamowicie wyczulonym słuchu, nie zrozumiałby żadnego słowa z cichej, przypominającej szmer rozmowy między oboma mężczyznami.
Rozmowy, od której mogły zależeć losy świata.

***

Siedziała z tyłu za domem, wzniosłym budynkiem głównej siedziby Zakonu Feniksa, i uśmiechała się delikatnie, obserwując jak na zmianę wyprzedzają się na miotłach. Charlie Weasley, jako szukający przeciwnej drużyny, mimo tego, że bardzo się starał, i tak nie miał szans z Błyskawicą Harry’ego.
– Ciasteczko, Hermiono? – zagadnęła ją z uśmiechem Parvati Patil, która wylegiwała się obok niej na zielonek trawie. – Pani Weasley upiekła – dodała kuszącym tonem i podsunęła w stronę Hermiony talerzyk z migdałowymi ciasteczkami pani Weasley, które okryły się już legendą w Zakonie Feniksa.
– Dzięki – powiedziała z wdzięcznością. Odkąd skończyły Hogwart i jako jedyne na roku zdobyły dwanaście Wybitnych na owutemach, bardzo się do siebie zbliżyły, zwłaszcza ostatnio, kiedy Parvati była jedyną osobą nie patrzącą z nią z nabożnym lękiem wypisanym na twarzy. Nie prawiła Hermionie żadnych idiotycznych kazań ani nie łapała jej co chwila za rękę, mówiąc „Tak mi przykro. Jak ty sobie radzisz, Hermiono?”. Zachowywała się zupełnie naturalnie i traktowała przyjaciółkę tak, jakby wydarzenia sprzed czterech miesięcy wcale się nie wydarzyły. Dziewczyna czuła, że będzie jej za to kiedyś dozgonnie wdzięczna.
– Są takie dobre dzięki kręciołkom wziędzistym – powiedziała Luna Lovegood, z rozczuleniem wpatrując się w swojego chłopaka, Neville’a Longbottoma, chwiejącego się niebezpiecznie na miotle. Patrząc na jej młodą twarz i długie, jasne włosy na tle ogrodu w pełni wiosny (konewki pani Weasley) można by pomyśleć, że to wszystko nigdy się nie wydarzyło, a twórcy Historii Magii po prostu dopowiedzieli sobie jakąś wielką i głupią wojnę z Tym, Którego Imię Mówi Się Szeptem.
– Co to, na brodę Merlina, są kręciołki wziędziste? – roześmiała się Parvati, jednocześnie w napięciu obserwując rozwój gry. – DAJESZ, PADMA!!! – wrzasnęła za chwilę prosto w ucho Hermiony, kiedy jej siostrze udało się odebrać kafla z rąk Lavender Brown.
            Ron nie obronił. Padma zdobyła kolejnego gola dla swojej drużyny. Hermiona zadrżała, mimo, że na dworze było bardzo ciepło i odwróciła wzrok od majaczącej się gdzieś w górze sylwetce i rozwichrzonych wściekle rudych włosów, pięknie kontrastujących z błękitem nieba. Nie teraz. Nie miała siły po raz kolejny o tym myśleć. Nie chciała.
            Gra trwała dalej, ciasteczka migdałowe się skończyły, a gdzieś w oddali rozległ się śpiew ptaków. Wszystko było takie normalne. Takie zwyczajne. Nie pamiętała, kiedy ostatnio spędziła tak dzień: bez zastanawiania się z jakimi wieściami wrócą dzisiaj do Zakonu aurorzy, o kogo będzie musiała się bać, gdy ten wybierze się na misję i czy z jej szafki na książki nie wyskoczy nagle Voldemort, tak jak w jej ostatnim koszmarze. Jeżeli chodzi o Hermionę, czas mógłby się w tym momencie zatrzymać: już na zawsze w środku słonecznego dnia, z przyjaciółkami leżącymi obok na trawie, z Harrym łapiącym właśnie znicza gdzieś daleko w górze i cichym nuceniem Luny kołysanki czarodziejów „Śpij, Merlinku, śpij…”. Bez rozgrywającej się gdzieś obok wojny, bez Jego rudej czupryny i dwóch nagrobków z białego kamienia na londyńskim cmentarzu, które pojawiły się tam dokładnie cztery miesiące i siedem godzin temu.
            Już na zawsze na zielonej trawie, śmiejąc się i dyskutując o kręciołkach wziędzistych. Czy naprawdę tak dużo chciała?

***

Parę godzin później

Siedziała cicho na ławce, bez jakikolwiek oznak życia wpatrując się w dal. Hermiona Jean Granger, najzdolniejsza czarownica swojego pokolenia, zamiast znajdować się teraz w Zakonie Feniksa, szykować się na kolejną misję, opatrywać rany czy choćby planować kolejne działania wojenne, znajdowała się teraz na ponurym cmentarzu ze starymi, rozłożystymi drzewami, dzięki którym nie docierał tu żaden najmniejszy promyczek słońca.

Minęły już cztery miesiące, choć wydawało się jej, ze wydarzyło się to zaledwie wczoraj. Siedziały z Ginny, Luną i bliźniaczkami Patil w bawialni, grając w Ekslodującego Durnia i korzystając z chwili wolnego, kiedy w drzwiach stanął Colin Creevey ze swoją, mimo skończonej dziewiętnastki, wciąż tak samo chłopięcą i naiwną twarzą jak przed laty. Powiedział tylko trzy słowa. Zaledwie trzy, ale w tamtym momencie znaczyły one wszystko.  „Ron jest ranny”. Ale najgorszą wiadomość zostawili na koniec. Pozwolili jej przez kilka dni opatrywać swojego chłopaka i  siedzieć przy nim, a dopiero kiedy zaczął wracać do zdrowia, powiedzieli jej, co wydarzyło się naprawdę. „Nie mieli szans. Nie wiedzieli nawet, że stare kije golfowe nie pomogą w starciu z różdżkami”.

            Pogrzeb odbył się parę dni później i, o ironio losu, to Severusowi Snape’owi udało się znaleźć ciała. Wyglądali jak żywi. Jej mama, z ustami zastygłymi w przerażeniu, demonstrującymi pełny obraz zdrowych, białych zębów jak przystało na dentystkę, i ojciec, z pustymi oczami wbitymi gdzieś daleko w przestrzeń.
            Na wspomnienie ich martwych ciał rozpłakała się. Płakała tak, jak żyła od ich śmierci: cicho, bez najmniejszego szmeru, z dłońmi zakrywającymi twarz i odcinającymi ją od całego świata.

Nawet nie zauważyła, kiedy koło niej usiadł Harry. Harry, kochany chłopak, jedyna osoba, na której mogła polegać i przed którą nie musiała ocierać łez. Chłopiec, Który Przeżył, Wybraniec trzymający ją za rękę i razem z nią wpatrujący się w dwa białe, kamienne nagrobki. Ten, dzięki któremu znów ograli jeszcze dzisiaj rano drużynę Rona… Wiatr delikatnie szumiał gdzieś wysoko nad nimi, a Londyn powoli okrywał całun nocy. Nie wiedziała ile minęło czasu, ale odnosiła wrażenie, że były to już całe stulecia, spędzone na trzymaniu jego ciepłej ręki, starannie omijając wzrokiem znienawidzoną datę, wykutą zawijasowatym pismem w białym kamieniu. Cztery miesiące temu. Tylko cztery…
Drgnęła, kiedy usłyszała jego głos.
– Ty chociaż ich poznałaś – powiedział gorzko Harry.
„Ale twoi nie zginęli przez twojego najlepszego przyjaciela”, dopowiedziała w myślach.
– Wracajmy – poprosiła zamiast tego.
Kolejny raz odezwała się dopiero wtedy, kiedy stanęli przed dużym, onieśmielającym budynkiem przy Grimmalaud Place 12, jednej z siedmiu głównych siedzib Zakonu Feniksa.
– Miętowe landrynki – wyszeptała do drzwi i przepuściła Harry’ego w przejściu.

***

Obudził ją dudniący łomot do drzwi i podniesione głosy. Gwałtownie poderwała się z łóżka i niezbyt świadomie spojrzała na Severusa Snape’a stojącego w ich pokoju. „Co on, tu, u licha, robi?”, pomyślała, zanim zdążyła stwierdzić, że nie koniecznie pragnie żeby dawny nauczyciel eliksirów widział ją w piżamie.
– Remusie, to nie była twoja wina…
– Zaatakowali nas znienacka, nic nie mogłem zrobić…
– Co się stało? – zdziwiona Hermiona popatrzyła na znajdujących się w pokoju mężczyzn.
– Zabrali ją, panno Granger. Porwali – odparł łagodnie Dumbledore, myśląc, że ta okrutna wojna odciśnie straszliwe piętno na młodych. Ta dziewczyna nie dawno straciła rodziców, a teraz jeszcze to…
– Kogo? – zapytała niezbyt przytomnie, wciąż nie mogąc się obudzić.
– Młodą Weasleyównę, Granger – warknął Snape, patrząc na nią ze złością. – Zabrali ją. Zabrali Ginevrę Weasley…